கழனி

Rule no. 1: Absolute responsibility

Take any book, workshop, blog or video, the first rule on personal development is "take absolute responsibility of your life". This is the universal rule. It's all over around us and has been the rule of thumb ever since man wanted to achieve greatness (those saints, yogis, great leaders of the world), respect and trust from others, personal success (scientists, inventors, businessmen) and when they wanted to live peaceful life.

What are the dimensions of this "taking absolute responsibility"? Well, the answer simply is "absolute" that is 100% of our words, actions and our current state of mind, body and life.

Let's say we are riding a bike or car or even travelling in a public transport. In India, we tend to blame lot of things for not reaching on time or reaching a wrong destination. But is it true that external factors are always the reason? We all know the answer very well "no". Then why we blame the external things or other people? That is where we are escaping our responsibility. When we reach office or college late we forget the fact that we woke up late or didn't plan the morning properly. This is one of the thousands of examples how we are reluctant to take responsibility in our life whether it's a small or big thing in our life.

Taking responsibility calls for the matured behaviour. When we don’t take responsibility we indirectly say that "I haven't grown up, treat me like a child". And in the contrast we expect respect from others. A child may get sympathy and affection, but not respect. So immature behaviour and getting respect are mutually exclusive. So we need to behave matured to gain respect and trust.

Matured behaviour + integrity + taking responsibility = Respectful and successful life.

When I walked 2 km for ATM at midnight

September 2005, Chennai.

I have joined my first job where my dream of working in an air-conditioned office in front of a computer(!) came true. Before that I was in couple of odd short jobs which I couldn't sustain. I have joined in the last week of August.

On the second day of joining we were asked to provide our personal details for opening a bank account. This itself gave me an excitement thinking I can also withdraw money from ATM. Months before I was fascinated when I saw a man from our village withdrew a wad of banknotes from an ATM from a nearby small town.

Therefore when the yellow "ATM card" arrived after a couple of weeks my name inscribed on it I felt as if I have conquered the world, even though I knew I would wait another three weeks for the salary to be credited in my account.

As I was new to this ATM culture and I was curious, I made my enquiries with my close friend who has been living in this city for few years then. As per his knowledge, for those who get their salary on 1st of month, it is credited on previous night at 12 a.m. by automated bank credit.

A small interlude before continuing further.

During this period I was living in a Chennai suburb interior locality, sharing a tiled house with 2 more friends (the rain in November 2005 is another unforgettable one). End of months used to be our worst experience with few bucks or no money in our pocket. There used to be nights without food. September end was one of those hard month end.

Back to the ATM day...

It was Friday the 30th September 2005. I had finished my dinner with the cheapest roadside cart idly shop, which we fondly call kaiendhi bhavan, while my friends came after 11 o'clock exhausted with long day's work and empty stomach. Knowing from my enquiry that salary will be credited at midnight, I have decided to feed my friends.

Collecting the coins and note left in bag, which amounted to Rs.15/- (you read it right, fifteen rupees) I have started with one of them as the other one was too tired to go out that odd hour. to access the nearest ATM, we had to go to grand southern trunk road which was 2 km away. No buses. We started walking. After walking a few hundred meters we saw an ambassador coming from behind us and we tried our luck to hitch a hike. The car stopped and the driver was sympathetic enough to give us the ride.

We had arrived the GST and before getting down my friend suggested me giving the fifteen rupees to the car driver as a token of our gratitude. Our self esteem was too high not to take free ride. So we thanked the driver and gave him the money which he accepted.

It was 12.05 a.m. With all my enthusiasm, curiosity and hope I entered the ATM for my first ever withdrawal. In the previous weeks I have done the pin change balance check etc. Now I have inserted my card and entered the PIN then the amount I wanted to withdraw. There came the blow. Some error. I tried several times with full concentration. No moeny was dispensed, only a printed slip with some error report on it. We came to the conclusion that that particular ATM had no cash to dispense. We tried another ATM and another. The time had crossed well after 12.30. By this time we had realised the reality. There was no money credited in my account!

We walked back the 2 km with hunger and disappointment. Later in the evening the salary was credited and I had learned the prcoess much later. When seeing the queues after governments demonetisation, it all came afresh. The cool night, the walk, the hunger and the disappointment. But it's an experience!

The P/PC Balance

It had been really long time since I have opened my own blog to see even. Well, I am back. This time I would like to write topics or books I read. More or less like a personal journal which I wish to make useful for other as well.

Let's move on.

I have been reading "The 7 habits of highly effective people" by Stephen R. Covey.

Then I came to the concept of "P/PC balance" i.e. Product/Production capability balance.

Product here is anything that is produced e.g. a result achieved, a degree, materials bought, a learning, a work done, a pleasure, anything. Product capability is the ability of a person, a device or any other means to produce the product.

The beauty of this concept is it can be applied universally for everything.

Whatever stage of in our life we are, whatever we do, this concept can be applied everywhere. The main point is we should keep a balance between these two. If we concentrate on the product more ignoring the production capability, we shorten the production capability. If we concentrate on production capability without getting the product we are wasting our efforts. In either way it is not good. A balance is mandatory.

A simple example is a car. The product is the ride. The ability of the car to give us rides is its production capability. How long we can keep it running without maintenance? It will lead to large scale expenses if we ignore the regular small scale maintenance expenses. On the other hand if we don't use it but spend continuously on the maintenance, what is the use of that? So we need to use it for its product while maintaining it to retain its production capability.

Another example is our home. A place where we be ourselves. Unless we maintain it, will we really have our that kind of freedom? Will it be live-able? Absolutely no. I know people who cannot stay home on weekend just because they who live the other five days in that same house made it close to a dump yard. Buying and storing all the possible products is their passion. But they don't enjoy what they buy since they don't really live in their home except for eating and sleeping.

Relationships. We all like to get affection from our loved ones and most of us take their love for granted. The affection is the product. But what do we all do to maintain the production capability? How many of us do things proactively to make them happy and maintain our relationships? Do we even thank them for all what we get?

From nature? We considered nature will give us forever. Now lack of water, global warming, unprecedented weather changes, all thanks to our ignorance to maintain the production capability of our Mother Nature.

There is a saying in Tamil, suvar irundhalthan sithiram ("சுவர் இருந்தால்தான் சித்திரம்") i.e. You need walls (natural or man-made) to make murals. Health and happy life, finance, job, business, there is no place where this P/PC Balance is not applicable. I have started my P/PC balance in things around me.

As Stephen Covey recommended in his book, I have shared here this one concept I have learnt and started applying. If it is useful for a reader and applied in his/her life or at least in small things around, then I would be happy for the time I have spent to share this.

விதி (Fate)

வாழ்க்கை ஏதோ நமக்குப் புரியாத அதே சமயம் முன்பே முடிவு செய்யப்பட்ட ஒரு பாதையில் போவதாக நம்மில் பெரும்பாலானவர்கள் உணர்கிறோம். முன்பே முடிவு செய்யப்பட்டது என்றால் அதுதான் விதியா?

விதி....

எத்தனை அர்த்தங்கள் கொண்டது இந்த வார்த்தை?

விதி:

1. Fate

2. Rule

3. Order
மேலும் பல ...

ஏன் நாம் எப்போதும் விதியை Fate என்ற ஒரே அர்த்தத்தில் கொள்ள வேண்டும்?
இயற்கையில் படைக்கப்பட்ட ஒவ்வொன்றும் குறிப்பிட்ட ஒரு விதி(rule)க்கு உட்பட்டது என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை. எனவே, விதி (Fate) என்பதும் ஏதோ ஒரு விதி (Rule)-க்கு உட்பட்டுத்தான் இருக்க வேண்டும்.

இந்த இரண்டாம் விதி மிகவும் எளிமையானது. தீர்க்கமான முடிவெடுக்கும் திறமையும் எடுத்த முடிவுகளில் கவனம் சிதறாமல் தொடர்ந்து சென்றால் முதல் விதி நமக்குச் சாதகமாக வேலை செய்யத் தொடங்கிவிடுகிறது.

இயற்கை தன் விதியை எக்காலத்திலும் மீறியதில்லை. எனவே, விதி என்ற ஒன்று நிச்சயம் உள்ளது. அதனை நமக்கு உதவ வைப்பது நம் கையில் உள்ளது...

அங்காடித் தெரு

ரங்கநாதன் தெரு... எப்படியும் பிழைத்துக்கொள்ளலாம் என்ற நம்பிக்கையை எல்லோருக்கும் கொடுக்கும் ஒரு இடம். 'பிழைத்துக்கொள்ளலாம்' என்பது மூன்று வேளை முழுதாக சாப்பிடுவது. இதைக் கொஞ்சம் தெளிவாகவே காட்டும் படம்தான் அங்காடித் தெரு.

படிப்பில் திறமை இருந்தும் வசதி இல்லாததாலும் தந்தையின் இழப்பினாலும் ஒரு மாணவனின் வாழ்க்கை எப்படி மாறிப்போகிறது என்பதே கதை.

எளிமையான கதை மட்டுமல்ல மிகவும் பொதுவான மற்றும் உண்மையில் நடக்கும் கதையும் கூட. ரங்கநாதன் தெருவில் பெரும்பாலான கடைகளில் நாம் பதினெட்டு வயதிற்கும் குறைவான வயதுடைய சிறுவர் சிறுமிகளை நிச்சயம் பார்க்கலாம். ஆனால் அவர்களை விசாரித்தால் அவர்கள் இருபதை ஒட்டிய ஏதோ ஒரு வயதைச் சொல்வார்கள், அவர்களுக்குக் கொடுக்கப் பட்டிருக்கும் உத்தரவின் படி. சிரித்துக் கொண்டே வேலை பார்த்தாலும் அதில் ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் ஒரு சோகம் கண்டிப்பாக இருக்கும்.

"அப்பா அம்மா இல்லாத பையனா, அக்கா தங்கச்சி நிறைய இருக்கிற பையனா பாத்து எடு. அப்பதான் சொல்றத கேட்டுகிட்டு பேசாம வேலை பாப்பான்" என்ற வசனம் எனக்கு சென்னை கிண்டியில் இருந்த ஒரு BPO நிறுவனத்தை ஞாபகப்படுத்தியது. அந்நிறுவனத்தின் Recruitment strategy: அங்கு ஒரு சில பணிகளுக்கு நடுத்தர குடும்பங்களைச் சேர்ந்த, சுமாரான திறமை உடையவர்கள் என்று அவர்கள் நம்பக்கூடிய அதிலும் குறிப்பாக பெண்களை அதிகமாக தேர்ந்தெடுப்பார்கள். அடுத்தடுத்த வருடங்களில் அங்கு வேலை கொடுத்ததே நாம் பெற்ற பிறவிப் புண்ணியம் போல அவர்களை நடத்துவார்கள். பல நிறுவனங்களுக்கு மனிதர்களும் 'கம்பெனி' லாபம் பார்க்க உதவும் ஒரு கருவி. படித்தவர்கள் நிரம்பிய இடம் என்பதாலும் சட்டங்களுக்கு உட்பட்டே நடக்க முடியும் என்பதாலும் பல இடங்களில் பெரிய பாதிப்பில்லை. ஆனால் படிப்பு குறைவாகவும் போதிய வெளிப்பழக்கங்கள் இல்லாதவர்களும் படும் பாட்டை இந்தப் படத்தில் பார்க்க முடிகிறது.

"பையன் அவர மாதிரியே இருக்கான் பாய்! " என்று ஊனமுற்ற குழந்தையை காட்டி மகிழும் பெண் நம் சமூகத்தின் பார்வைக்குறைபாட்டை சுட்டிக் காட்டுகிறார்.

இயக்குனர் வசந்தபாலன், ஒவ்வொரு கேரக்டரையும் அழகாக அமைத்திருக்கிறார். ஒரு அறிமுகம், தேவையைப் பொறுத்து விரிவாக்கம், ஒரு முடிவு, என கேரக்டரை நன்கு வடிவமைத்திருக்கிறார். கதையிலும் அதன் மனிதர்களிலும் நாம் ஊன்றி விடுவதால் சுமாரான இசை ஒரு குறையாகத் தெரியவில்லை. "அவள் அப்படி ஒன்றும் அழகில்லை" ஒரு சிறந்த கவிதை, நா. முத்துக்குமாரினுடையது. சோகமான படம் என்றபோதும் சுறுசுறுப்பாகவே போகிறது.

கால்களை இழந்துவிட்டாள் என்றபோதும் காதலித்த பெண்ணைத் திருமணம் செய்வதாக ஹீரோ எடுக்கும் முடிவுக்கு தியேட்டர் (சென்னை PVR) முழுவதும் விசில் சத்தம்.

தெருவில் நின்று பொருள் விற்பவர்களை நிச்சயம் இனிமேல் அலட்சியமாக கடந்து செல்ல முடியாது.

காலம்

இப்போதெல்லாம்
பெருமூச்சு விடாமலே
கடக்க முடிகிறது
அந்த ரயில் நிலையத்தையும்
மண மண்டபத்தையும்

அவள் குழந்தைக்கு
அநேகமாக ஒரு வயதிருக்கும்.