தவிட்டு அடுப்பு (Rice hull stove).

இதைப்பற்றி யாரேனும் கேள்வி பட்டிருப்பீர்களா என்பது சந்தேகமே. ஒன்றும் பெரிய அறிவியலோ அல்லது சுவாரஸ்யமோ இல்லாத ஒரு தொழில் நுட்பம்தான் இருந்தாலும் என் குழந்தைப் பருவத்தை ஞாபகப்படுத்துவதாலேயே அதைப் பற்றி எழுதுவதும் எனக்கு சுகமாக இருக்கிறது. அது என்ன தவிட்டு அடுப்பு: முன்பெல்லாம் வீடுகளில் பயன் படுத்தப் பட்டு வந்த சுடுமண் அடுப்பு. அதில் விறகு வைப்பதற்கான பெரிய திறப்புக்கு பதில் வட்டமான ஒரு துளை மட்டும் இருக்கும். அடுப்பின் உட்புறமாக ஒரு பாட்டிலை வைத்து அதனைச்சுற்றி தவிடைக் கொட்டி லேசாக இடிக்க வேண்டும். கொட்டப்படும் தவிடு அடுப்பின் துளை வழியே வெளியேறிவிடாமல் இருக்க ஒர் துணிப்பந்தை வைத்து அந்த துளையை அடைத்து விடலாம். இடித்து முடித்த பிறகு பாட்டிலை எடுத்து விட்டு சிறிது மண்ணெண்ணெய் ஊற்றி பற்ற வைக்க வேண்டியதுதான். ஒரு மணி நேரத்திற்கும் குறையாமல் எரியும் என்பதால் ஒரு சிறு விறகின் உதவியுடன் அனைத்து சமையலையும் என் அம்மா முடித்து விடுவார். நான் வளரும் முன்பே அதன் பயன்பாடு நின்று போய் நாங்க்ள் எரிவாயுவுக்கு மாறி விட்டோம். இப்போது மின் அடுப்பு பயன்படுத்துவதைப் பற்றி அவர் யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறார். இளமையோடு சம்பந்தப்பட்ட விஷயம் என்பதால் தவிட்டு அடுப்பின் நினைவு என்னைக் கொஞ்சம் சுவாரஸ்யப்படுத்துகிறது.

கலிங்கத்துப் பரணி

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு கலிங்கத்துப் பரணி படிக்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. அதில் நான் ரசித்த சில பாடல் வரிகளை புதுக்கவிதையாக்க முயன்றேன். இதோ...

கனவினில் ஊடல்
கொண்டதென்று
காலையில் மனத்தொடுச்
சண்டையிடுவாய்

உனைப்பற்றியிருக்கும்
தாவணியை நான் பற்ற
நின்ற இடத்தில நின்று
விட்டு விடு என்பாய்
குழம்பிப்போவோம்
நானும் தாவணியும்

கனவில் என்
கை பட்ட இடங்களில்
காலையில் தேடுவாய்
நகங்களின் காலடிகளை

உண்மை எனும்படி
ஒரு பொய்த்தூக்கம் போடுவாய்
எழுப்பும் நோக்கத்தில்
இடையில் கை வைத்தாலோ
இன்னும் கொஞ்சம் இயல்பாய் நடிப்பாய்

உடையில் ஒரு கை ஓய்வெடுக்க
குழல் மறு கையில் ஓய்வெடுக்க
உறங்கும்போதே
தோன்றுவாய் அழகாக
எனில்
எழுந்து நீ நடந்தால் ...

பஞ்சத்தில் உழன்றவன் பெற்ற
பணக்குவியல் போல
யாருமில்லா இடத்தில்
பார்த்து மகிழ்வாய்
இரவின் குறிகளை

பொல்லாத கோபம் தீர்ந்து
புன்னகை சிந்தும்போது
கண்களில் இயற்றுவாய்
துளி கண்ணீர்க் கவிதையை.

WOMEN BELITTLE THEMSELVES

Malathi Rangarajan in her review for the movie Ayirathil Oruvan in The Hindu has written as “…..Did he have to waste more than two precious years on a project (gigantic no doubt) that has a baffling story, which only has him playing second fiddle to Reemma Sen? Battered, bruised, abused and tossed about by the girls, you expect him to retaliate with much vigour. He doesn't!”.

Even I, as a man, was quite taken aback by the male chauvinism of your statements. This is one of the very few movies, which has given an opportunity for women actors to prove their mettle. And why must the hero always hog the limelight? Why can’t he decide to do a role for the sheer love of the art and not depending on how much screen time he is given?

Are you reviewing the movie or his decision? Are you reviewing a work of art or the commercial/financial benefits that this venture brings (or not) to an artist?

What do you want from heroines, Malathi?: The great efforts that heroines go to in order to impress the hero (who, most often, is unemployed/rowdy/social outcast)? Five songs with the hero with idiotic movements and maximum exposure!

What is the problem with the Tamil spoken in the movie? “…. Just when you decide they have no language as such, the king sings, recites poetry and speaks fluently, of course, in a dialect which even a seasoned Tamil filmgoer finds odd!” Do you want the Cholas to speak Tanglish as we do? The language was in keeping with the times and not diluted to suit uninformed viewers.

It really needs courage to make this kind of a movie. How long can we continue to ape Hollywood?